Τα αντιτιθέμενα συμφέροντα μεταξύ φυτικής και ζωικής παραγωγής αναδεικνύει με ανακοίνωσή του το Κόμμα για τα Ζώα! Αποκαλεί μάλιστα προκλητικά όσους ασχολούνται με τη φυτική παραγωγή «κορόιδα του αγροτικού κόσμου».

Σύμφωνα με τους φιλόζωους, ο τζίρος της ζωικής παραγωγής είναι λιγότερος από τον μισό του τζίρου της φυτικής παραγωγής, αλλά η κτηνοτροφία επιδοτείται με… τριπλάσιες επιδοτήσεις. Αυτό σημαίνει πως ανά μονάδα προϊόντος η κτηνοτροφία επιδοτείται έξι φορές (600%) περισσότερο από ότι η γεωργία!

Μάλιστα το Κόμμα για τα Ζώα υπογραμμίζει πως αυτή η προνομιακή αντιμετώπιση της ζωικής παραγωγής είναι ακόμα πιο παράλογη, αν λάβουμε υπόψη πως η η κτηνοτροφία είναι «ρυπογόνα, βάναυση, υγειονομικά επικίνδυνη και αναποτελεσματική», ενώ η (αδικημένη) φυτική παραγωγή είναι η ελπίδα της ανθρωπότητας για διατροφική ασφάλεια, και της φύσης για κλιματική ισορροπία και αποκατάσταση της βιοποικιλότητας!

Τέλος, το κόμμα καλεί τους ασχολούμενους με τη φυτική παραγωγή να διεκδικήσουν της διόρθωση αυτής της «κατάφωρης αδικίας» εις βάρος τους, κάτι που θα αύξανε αμέσως το οικογενειακό τους εισόδημα, αλλά και την τσέπη των καταναλωτών!
 

Ολόκληρη η σχετική ανακοίνωση του ελληνικού Κόμματος για τα Ζώα:
 

Στον δημόσιο λόγο, ο όρος «γεωργία» αναφέρεται τόσο στην κτηνοτροφία, όσο και στη… γεωργία. Δηλαδή, η ίδια λέξη εκφράζει δύο πλήρως αντινομικές δραστηριότητες.
• Από τη μία, τη φυτική παραγωγή, κρίσιμη για το μέλλον των ζώων, της φύσης και των ανθρώπων.
• Από την άλλη, τη ζωική παραγωγή, βάναυση, ρυπογόνα, ανθυγιεινή, αναποτελεσματική -και ασυμβίβαστη με το μέλλον.

Μόνο η φυτική παραγωγή μπορεί να θρέψει μεσοπρόθεσμα τον αυξανόμενο πληθυσμό της Γης και να το κάνει με όφελος για το περιβάλλον, το κλίμα, τη βιοποικιλότητα, τη δημόσια υγεία και την ευζωία των ζώων. 
 

 

Αντίθετα, η ζωική παραγωγή σπαταλάει πολύτιμους φυσικούς πόρους (εδάφη, νερό κ.λπ). Η συμβολή της στη διατροφή μας είναι αξιοθρήνητη: καταλαμβάνει τετραπλάσιες εκτάσεις από ότι η φυτική παραγωγή, για να μας προσφέρει… το 1/5 των θερμίδων και το 1/3 των πρωτεϊνών που παράγουμε!). Η κτηνοτροφία είναι βασικός υπεύθυνος για την Κλιματική Κρίση και βλάπτει τη δημόσια υγεία (παχυσαρκία, καρκίνος και πολυανθεκτικά μικρόβια της… οφείλουν πολλά). Η επέλαση στα οικοσυστήματα της άγριας ζωής για την καλλιέργεια ζωοτροφών και την εύρεση βοσκοτόπων, και οι άθλιες συνθήκες ζωής των ζώων στη βιομηχανική κτηνοτροφία την καθιστούν άριστο επωαστήριο για τις επόμενες πανδημίες -που αναμένονται πιο μεταδοτικές και θανατηφόρες από την COVID-19. Όσο για τα ζώα, τα δεινά που υφίστανται στις κτηνοτροφικές μονάδες κάνουν τον Στίβεν Κινγκ να μοιάζει με ευθυμογράφο.

Κοντολογίς: η φυτική παραγωγή είναι μια γέφυρα με το μέλλον, ενώ η κτηνοτροφία ένα αφόρητο άχθος, που κουβαλάμε από το παρελθόν. Πρέπει να αγκαλιάσουμε την πρώτη και να ξεμπερδεύουμε με τη δεύτερη.

Κατάφωρη αδικία εις βάρος της φυτικής παραγωγής από τις ελληνικές κυβερνήσεις

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο τζίρος της φυτικής παραγωγής στην Ελλάδα καλύπτει το 70% του αγροτικού τομέα, με την κτηνοτροφία να είναι το υπόλοιπο 30%. Στην Ελλάδα σήμερα, η φυτική παραγωγή έχει 2-2.5 φορές μεγαλύτερο τζίρο από ότι η ζωική παραγωγή.

Στις επιδοτήσεις όμως, συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο. Στην κτηνοτροφία κατευθύνονται τα 3/4 των επιδοτήσεων, ενώ στη φυτική παραγωγή μόλις το 1/4. 

Με άλλα λόγια: στην Ελλάδα σήμερα, η κτηνοτροφία λαμβάνει τριπλάσιες επιδοτήσεις για λιγότερο από τον μισό τζίρο! Αυτό σημαίνει πως στην Ελλάδα σήμερα, κάθε ευρώ που παράγεται στη ζωική παραγωγή επιδοτείται… έξι φορές περισσότερο από ότι το ευρώ που παράγεται στη φυτική παραγωγή! 

Εάν οι δύο κλάδοι επιδοτούνταν δίκαια ανά μονάδα προϊόντος, οι επιδοτήσεις στη φυτική παραγωγή θα αυξάνονταν δυόμισι φορές! Θα το έκαναν κατά… 600% εάν εφαρμοζόταν η πολιτική του Κόμματος για τα Ζώα, που ζητάει επιδοτήσεις μόνο στη φυτική παραγωγή.

Η κοινωνική και πολιτιστική ενότητα του αγροτικού κόσμου, το βάρος της παράδοσης, της συγγένειας και της γειτνίασης, η εσκεμμένη σύγχυση φυτικής και ζωικής παραγωγής στον κρατικό λόγο, λειτουργούν σήμερα σαν ιδεοληψία («ιδεολογία» κατά  Καρλ Μαρξ), που εμποδίζει να αναδειχθεί η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ ζωικής και φυτικής παραγωγής. Δεν μιλάμε για «κοινωνικό αυτοματισμό» εδώ, αλλά για συμφέροντα που είναι ασύμβατα, για υλικούς (περιβαλλοντικούς και υγειονομικούς) λόγους. Όσο δεν γίνεται αυτό κατανοητό από τους καλλιεργητές της φυτικής παραγωγής, όσο δεν διεκδικούν όσα δικαιούνται από αυτά που τους παίρνει η κτηνοτροφία, η φυτική παραγωγή θα παραμένει το κορόιδο της «γεωργίας».